Lützi bleibt
joeri evers
afgelopen donderdag bracht ik een bezoek aan Keyenberg, het uitwijkkamp van de redders van Lützerath. ongeveer 2,5 jaar geleden is dit dorpje bezet en sindsdien is het een protest waar wordt gebouwd aan het vertraging van de onvermijdbare ontruiming. sinds afgelopen week is de politie begonnen hiermee.
intimidatie
al weken hebben de activisten in Lützerath te maken met intimidatie en onrecht. mensen die worden gepakt door de beveiligers van RWE moesten uren wachten in busjes zonder contact met de buitenwereld of sanitaire voorzieningen. politiedrones vlogen over lützerath om de activisten te volgen en intimideren. al snel werd het dorpje omsingeld met eindeloze politiebusjes, een tijdelijke weg werd aangelegd, lützerath werd een gevangenis.
gelukkig hadden de helden zich hier op voorbereid. er was voor enkele weken voedsel aanwezig in alle boomhutten, de wegen waren gebarricadeerd. mensen lijmen zich vast. voor veel was het nog niet genoeg, een groot deel van de inwoners van lützerath werd dakloos die dag. de organisatie pakte dit snel op en niemand in het kamp in Keyenberg sliep die nacht in de regen en kou.
dakloos en niets te verliezen
ik zeg dakloos, deels om de gedrevenheid van de activisten te waarderen, maar ook om de materiële omstandigheden van onze helden aan te kaarten. ik sprak bij het kampvuur met veel jonge mensen uit heel Europa en zelfs een paar van daarbuiten. voor veel van deze jonge strijders is het “normale” leven dat altijd zo belangrijk wordt gemaakt op een laag vuurtje komen te staan.
het normale leven is voor deze mensen geen optie meer, dat weten zij, dat weten wij. enkelen vertelden dat ze naast Lützerath geen thuis meer hadden. niet enkel lijden onze strijders onder de constante crises veroorzaakt door het kapitalisme, ze zien in hoe ons leven nooit zeker is geweest.
“ze hebben mijn fucking leven afgepakt”
rellen werkt
op de gevel van de safespace Paula stond een belangrijke leus: “the first pride was a riot.” erkenning dat om rechtvaardigheid te behalen tegenover een systeem van macht gericht geweld kan (en vaker moet) worden ingezet, vaak hoef je dit niet eens te plannen en onthullen de machthebbers zichzelf als degenen die geweld gebruiken om het onrecht te verdedigen.
in de talkshows hoor je inmiddels hoe het protest “gigantisch uit de hand gelopen” is en ondanks het gelijk van de klimaatactivisten, geweld geen acceptabel middel is om je gelijk te krijgen. deze “mening” wist het systematische geweld uit dat de basis vormt van het kapitalistische systeem en de daaruit voortvloeiende klimaatverandering. gelijk komt blijkbaar uit een gummiknuppel.